Rewaloryzacja zamku

W latach 2007–2015 przeprowadzono rewaloryzację zamku Tarnowskich w Dzikowie z przeznaczeniem go na siedzibę Muzeum Historycznego Miasta Tarnobrzega. Prowadzone wedle koncepcji dr. Adama Wójcika prace remontowo-konserwatorskie miały na celu wyremontowanie struktury budowlanej obiektu, wzmocnienie jego konstrukcji, usunięcie elementów wtórnych, zaopatrzenie w komplet nowoczesnych instalacji gwarantujących jego właściwe utrzymanie i bezpieczeństwo, wykonanie nowej stolarki okiennej i drzwiowej, a także podłóg i posadzek, wreszcie adaptację wnętrz zamkowych do pełnienia roli muzeum typu rezydencjonalnego.

Podbijanie fundamentów pod korpusem głównym

Z uwagi na zagrożenie katastrofą budowlaną zabezpieczono mury fundamentowe obydwu skrzydeł bocznych zamku i zbudowano fundamenty pod jego korpusem głównym. Dzięki temu w miejscu tym powstał ciąg nowych, sklepionych piwnic, który umożliwił połączenie kondygnacji parteru – za pośrednictwem nowej klatki schodowej zbudowanej wraz ze wspomnianymi nowymi fundamentami – z historycznymi piwnicami z XV–XVII wieku. Nowe piwnice spełniają funkcje pomocnicze (szatnia, toalety, kawiarnia), zaś w komorach z XV–XVII wieku urządzono ekspozycję archeologiczną, oraz wystawę poświęconą przemianom architektonicznym obiektu na przestrzeni sześciuset lat.

Nowy korytarz piwnicy pod korpusem głównym

Przygotowując piwnice z XV–XVII wieku do funkcji ekspozycyjnych oczyszczono i poddano konserwacji ich wątki ceglane, dostosowując do ich charakteru pokrycie podłóg cegłą klinkierową, układając je inaczej w piwnicach z XV, a inaczej w piwnicach pochodzących z XVII wieku. W największej komorze piwnicznej mieszczącej się pod pierwotną wieżą dawnego dworu (późniejsza kaplica zamkowa) wyeksponowano interesujące kamienne naproża portalowe pochodzące z I połowy XVII wieku, odnalezione w trakcie prac remontowych w Piwnicy Węgierskiej. Są to jedyne zachowane tego rodzaju relikty w zamku Tarnowskich, świadczące o interesującym wyposażeniu architektonicznym rezydencji z okresu jej rozbudowy, a zlikwidowanym najprawdopodobniej w czasie przebudowy F.M. Lanciego.

Fragment ekspozycji – Dzieje zamku w Dzikowie

W ogólnym programie urządzenia Muzeum do celów ekspozycyjnych przewidziano wszystkie wnętrza parteru i piętra w korpusie głównym zamku oraz w skrzydle zachodnim. Odtworzenie i urządzenie większości z nich, a tym samym przywrócenie historycznego kształtu i wyglądu było możliwe dzięki zachowanym opisom, inwentarzom i fotografiom zamku, zwłaszcza unikatowej serii zdjęć wykonanych w 1917 roku przez inż. Michała Affanasowicza. Umożliwił to również fakt, iż zachowało się sporo autentycznych mebli i detali, a do urządzanych komnat i sal zamkowych, dzięki uprzejmości Rodziny Tarnowskich, po wielu latach powróciły obrazy, miniatury, starodruki, rękopisy i inne pamiątki tworzące niegdyś trzon historycznej Kolekcji Dzikowskiej. Uzupełniły je również meble, obrazy i bibeloty gromadzone przez Muzeum pod kątem rewaloryzacji zamku. W skrzydle zachodnim odtworzono historyczny korytarzyk od strony dziedzińca, co ułatwiło skomunikowanie zamkowych wnętrz. Korytarzyk ten wiedzie do Kaplicy zamkowej, urządzonej w połowie XVII wieku we wnętrzu dawnej wieży pierwotnego dworu z XV wieku. W korytarzyku można zobaczyć piękne, kręcone, żeliwne schody prowadzące na chór Kaplicy, pochodzące z XIX wieku. Z tego okresu zachował się też fragment pięknej posadzki ceramicznej ułożonej z sześciokątnych płytek. Dalsza część podłogi korytarzyka podczas ostatniego remontu została wyłożona podobnymi płytkami. Wygląd Kaplicy został przywrócony do stanu z XIX wieku. Zrekonstruowano drewnianą podłogę oraz marmurową mensę ołtarzową. Jest ona kopią oryginalnego ołtarza, przeniesionego tuż po II wojnie światowej do kościoła OO. Dominikanów w Tarnobrzegu.

Kaplica zamkowa ze zrekonstruowaną mensą ołtarzową

Na ścianę ołtarzową powrócił po gruntownej konserwacji obraz Domenico del Frate z 1806 roku, namalowany przez artystę na zlecenie Walerii Tarnowskiej. Na zrekonstruowanym ołtarzu ustawiono XVII-wieczną rzeźbę szkoły rzymskiej przedstawiającą Jezusa Chrystusa i Jana Chrzciciela jako bawiące się dzieci, zakupioną przez Tarnowskich we Włoszech na początku XIX wieku. Wyposażenie Kaplicy uzupełniły obrazy o tematyce sakralnej, pochodzące z kościoła OO. Dominikanów. Ze świątyni tej pochodzą też wyeksponowane tu ciekawe ornaty i chorągiew z XVIII wieku. Warto zwrócić uwagę na znajdującą się pod oknem tablicę pamiątkową ufundowaną przez Zdzisława Tarnowskiego ku czci dziewięciorga okolicznych mieszkańców, jacy zginęli ratując bezcenne zbiory podczas pożaru rezydencji w grudniu 1927 roku.

Sąsiadująca z Kaplicą dawna Biblioteka, której wyposażenie, jako jednego z nielicznych wnętrz zamkowych zachowało się w całości do naszych czasów, została udostępniona za sprawą przywrócenia dawnego przejścia łączącego ją ze wspomnianym korytarzykiem. W obydwu pomieszczeniach tworzących Bibliotekę ułożono nową posadzkę ceramiczną. Oryginalne neogotyckie szafy biblioteczne zostały wypełnione książkami z XVIII–XX wieku, pozyskanymi ze zbiorów dubletowych Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie oraz Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu. W mniejszym pokoju Biblioteki wyeksponowano fragment starożytnej mozaiki przywiezionej na początku XIX wieku przez Tarnowskich z Włoch, jedyny tego rodzaju zabytek zachowany w Polsce.

Biblioteka

Sąsiadujące ze skrzydłem zachodnim cztery pomieszczenia składają się na dawny apartament prywatny hrabiego. Są to kolejno: Garderoba, Gabinet, Sypialnia i Łazienka oraz Pokój Biały. Zachowane w Garderobie szafy zostały poddane konserwacji; zrekonstruowano też drewnianą podłogę taflową. Na ścianach umieszczono XVII-wieczny proporzec husarski z herbem Leliwa, a także obrazy Wojciecha Kossaka: portrety Róży z Tarnowskich Tyszkiewicz oraz Zdzisława Tarnowskiego podczas polowania na dziki zimą.

W Gabinecie Hrabiego pod oknem biurko w stylu biedermeier, na nim marmurowe przybory biurkowe z XIX/XX w. Przy biurku fotel w stylu empire oraz neorenesansowe, inkrustowane macicą perłową karło. Na ścianach portrety Zofii z Potockich Tarnowskiej, Róży z Czackich Tarnowskiej (nad zachowanym marmurowym kominkiem z II połowy XIX wieku), Adama Tarnowskiego oraz Zdzisława Tarnowskiego. Ciekawostką jest tu mosiężna, zdobiona repusowanymi orientalnymi motywami taca turecka z XVII wieku, zawieszona pod portretem Jana III Sobieskiego szkoły Bacciarellego. Wspomniana taca i portret króla znajdują się przy oryginalnych drzwiach z lat 30-tych XIX wieku wiodących do Sypialni Hrabiego. Podobne drzwi – vis a vis – wiodą do Biblioteki. Za tymi ostatnimi zachowały się kute w żelazie wrota z XVII wieku, ozdobione w I poł. XIX w. stalową tarczą Leliwa z niezachowaną do dzisiaj koroną hrabiowską (z wykonanymi z blachy mosiężnej gwiazdą i półksiężycem).

Gabinet Hrabiego (Gabinet Antyczny)

Nad drzwiami do Pokoju Białego pamiątkowa płyta z brązu ku czci Zofii Adamowej z Branickich Potockiej. W niszy od strony północnej zrekonstruowany, neorenesansowy piec kaflowy; w tej od strony południowej marmurowa wanna z XIX wieku. W niej, tak jak na dawnych fotografiach, włożone luzem poroża jeleni. Na szczególną uwagę zasługuje wiszący na ścianie południowej symboliczny portret Zdzisława Tarnowskiego namalowany przez Jacka Malczewskiego w 1920 roku. Pod nim fortepian z 1839 roku łączony z osobą kompozytora, poety i kolekcjonera Władysława Tarnowskiego. W Gabinecie Hrabiego zrekonstruowano parkiet taflowy. W Łazience Hrabiego przywrócono posadzkę kamienną na wzór podłóg z XIX w. Zamontowano tu oryginalną wannę i umywalnię z autentyczną armaturą z XIX/XX w.; pod oknem ustawiono żeliwną wagę łazienkową z XIX w. w formie antycznej kolumny. Za otwartą arkadą odtworzono wnętrze Sypialni Hrabiego. Głównym jej elementem jest drewniane łóżko zwieńczone herbami Jelita (Zamoyskich) i Pilawa (Potockich); na nim wypreparowana skóra rysia. Po obu stronach łóżka dwie szafki nocne. Nad łóżkiem tkany kilim z pocz. XX w., na którym obraz Guercina „Chusta św. Weroniki”. Po lewej współczesna kopia obrazu Matki Boskiej Dzikowskiej, po prawej zaś obraz „Św. Maria Magdalena pod krzyżem”. Przy drzwiach wiodących do Pokoju Białego portret Juliusza Tarnowskiego z Końskich. Nad arkadą zachował się stiukowy medalion przedstawiający Juliusza Tarnowskiego z Dzikowa, bohatera Powstania Styczniowego.

W Pokoju Białym zachowały się proste, oryginalne szafy z lat 30-tych XIX wieku. Pomalowane na biało, ustawione wzdłuż dłuższych ścian Pokoju, dały mu swoją nazwę. W górnych oszklonych częściach drzwi owych szaf zachowały się, poddane obecnie gruntownej konserwacji, ręcznie kolorowane grafiki, pochodzące z końca XVIII wieku, a przedstawiające słynne Stanze Rafaela Santi w Watykanie. Wyposażenie Pokoju Białego uzupełniają sofa i cztery krzesła w stylu Ludwika XVI, niegdyś stojące w apartamencie Zofii z Zamoyskich Tarnowskiej mieszczącym się przed pożarem z 1927 roku na piętrze zamku. W narożniku południowo-wschodnim Pokoju kominek z czarnego granitu, zaś po przeciwnej stronie terma do podgrzewania wody w sąsiedniej Łazience, z białych kafli.

Pokój Biały

Kolejne wnętrze zamkowe to Pokój Żółty, kiedyś spełniający rolę pokoju gościnnego. Tutaj przywrócono parkiet typu taflowego oraz poddano konserwacji kominek typu namiotowego. Na ścianach zawieszono prace Juliusza i Wojciecha Kossaków, z największą i najcenniejszą przedstawiającą „Stado hetmańskie”, autorstwa pierwszego z artystów. Pod oknem komoda w stylu biedermeier z XIX w., jedyny ocalały mebel z warszawskiego mieszkania wieloletniego opiekuna zbiorów dzikowskich dr Michała Marczaka.

Sąsiednie wnętrze Pokoju Żółtego to Sala Wielka, zwana niegdyś Składową. To największe rozmiarami pomieszczenie zamkowe powstało w I połowie XIX wieku i miało pełnić podwójną rolę: rodzinnego salonu i galerii malarstwa. Zlokalizowane wtedy w ciągu wnętrz piętra wchodziło w przestrzeń poddasza. W wyniku pożaru zamku i zmian dokonywanych w trakcie jego odbudowy, Salę Wielką „przeniesiono” na parter zachowując jednak jej gabaryty.

Sala Wielka

W roku 1895 prof. Sławomir Odrzywolski zaprojektował do Sali monumentalny, neobarokowy kominek z herbem Leliwa oraz cztery kamienne portale, których jednak nie wykonano. Podczas modernizacji zamku w 1912 roku obrazy, jakie tu były rozwieszono w innych pomieszczeniach zamkowych, natomiast wzdłuż trzech ścian sali ustawiono monumentalne, oszklone szafy zaprojektowane przez Franciszka Mączyńskiego, do których został przeniesiony z Biblioteki bezcenny księgozbiór. Vis a vis kominka stanęła ozdobna przeszklona gablota, w której znalazły się pamiątki po hetmanie Janie Tarnowskim (siodło, sajdak, łuk, szabla i buława), a także pistolety Napoleona. Nad szafami bibliotecznymi umieszczono kilka portretów Tarnowskich; nad kominkiem portret Jana Dzierżysława Tarnowskiego, zaś nad gablotą vis a vis podobizna jego brata, prof. Stanisława Tarnowskiego w todze rektora UJ według Jana Matejki. Dodatkowe wyposażenie Sali stanowiły wielkie kanapy i fotele, oraz duże lampy naftowe. Podczas pożaru zamku w 1927 roku wszystko to uległo zniszczeniu. Opracowując program rewaloryzacji zamku przyjęto, aby nie rekonstruować szaf bibliotecznych, ale nawiązać do wyglądu tego wnętrza z okresu świetności rezydencji. Ściany pokryła więc boazeria drewniana, której proporcje, kształt i elementy dekoracyjne nawiązują do wyglądu niegdysiejszych szaf bibliotecznych. Wprowadzono do wystroju sali 3 kamienne portale, wykonując je z tego samego co kominek piaskowca podolskiego. Sam kominek został poddany gruntownej konserwacji. Nad zaprojektowaną boazerią zawieszono portrety przedstawicieli rodu Tarnowskich, żyjących na przestrzeni blisko pięciuset lat. Są wśród nich konterfekty zaliczane do typu staropolskiego portretu sarmackiego, jak i późniejsze, będące dziełami znanych i wybitnych artystów, np. Marcello Bacciarellego, Leona Kaplińskiego, Henryka Rodakowskiego czy Kazimierza Pochwalskiego. Na ścianie południowej, nad rozwieszonymi portretami umieszczono herby ośmiu pań Tarnowskich, wywodzących się ze znanych rodów polskich, które były gospodyniami zamku. Herby te są powtórzeniem idei dekoracji elewacji północnej zamku, choć poszczególne kartusze są odwzorowaniem z herbarza Kacpra Niecieckiego. Kartusze te wraz z herbami wykonał w masie ceramicznej Jerzy Jarmołowicz. Vis a vis kominka znajduje się gablota nawiązująca do podobnej, jaka stała w tym miejscu przed pożarem zamku i w jakiej eksponowano wspomniane już pamiątki po hetmanie Tarnowskim i cesarzu Napoleonie. Obecnie w tym miejscu eksponowane są repliki buławy hetmana Jana Tarnowskiego, berła rektorskiego Stanisława Tarnowskiego i laski marszałkowskiej Jana Dzierżysława Tarnowskiego. Podłoga w Sali Wielkiej została obecnie zaprojektowana na wzór podłogi taflowej wykonanej w formie dywanu z trzech gatunków drewna, jaka przed pożarem zdobiła salon Zofii z Zamoyskich Tarnowskiej. Był to najpiękniejszy pawiment w zamku dzikowskim, toteż postanowiono go odtworzyć w jego najbardziej okazałym i reprezentacyjnym wnętrzu. Pod sufitem zawieszono dwa wielkie żyrandole mosiężne oraz kilka kinkietów. W nawiązaniu do nich część fasety została pozłocona.

Obok Sali Wielkiej znajduje się Pokój Czerwony. Podczas ostatniego remontu zamku sala ta została przywrócona do pierwotnego kształtu z I połowy XVII wieku. Wyburzono tu wtórne ściany działowe oraz zrekonstruowano belkowany strop drewniany. Został on zaprojektowany według rozstawu odkrytych gniazd dawnych belek stropowych. Podłogę ułożono z płyt granitowych w dwóch kolorach wzorując się na siedemnastowiecznych pawimentach taflowych. Stojący w narożniku Pokoju piec kaflowy z przełomu XIX/XX wieku poddano konserwacji. Są tu rozwieszone obrazy mistrzów niderlandzkich z XVII–XVIII wieku, jakie zgromadziła Waleria Tarnowska, której reprezentacyjny portret znajduje się na ścianie zachodniej Pokoju. Wśród eksponowanych tu obrazów na uwagę zasługują „Autoportret młodzieńczy” Rembrandta van Rijn własność króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, zakupiony przez Tarnowskich w 1815 roku oraz okazały „Portret Marii Villers” pędzla Anthona van Dycka, zakupiony w Rzymie przez Jana Feliksa Tarnowskiego w początkach XIX wieku. Z mebli stojących w Pokoju Czerwonym na uwagę zasługują dwie szafy typu gdańskiego z XVIII wieku, pochodzące z Dolnego Śląska.

Pokój Czerwony

Podobnego typu podłogę (choć odmienną kolorystycznie) ułożono w sąsiednim dawnym Kredensie, w XVII/XVIII wieku pełniącym rolę „Sieni od dziedzińca”. W pomieszczeniu tym znalazła się wystawa stała przypominająca dzieje Biblioteki Dzikowskiej stworzonej przez wybitnego bibliofila Jana Feliksa Tarnowskiego, a także prezentująca część zgromadzonych przez niego zbiorów. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują Statuty Wiślickie Kazimierza Wielkiego z początku XVI wieku, najstarszy odpis Kroniki Polskiej Wincentego Kadłubka z XV wieku oraz rękopis „Zemsty” Aleksandra Fredry. Wystawa przypomina też o związku rękopisu „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza z rodziną Tarnowskich i zamkiem w Dzikowie. Na ścianach Korytarza parteru zostały zawieszone powiększone repliki fotografii bryły i wnętrz zamku wykonanych w 1917 roku przez inż. Michała Affanasowicza. Oglądając je można porównać sobie wygląd rezydencji Tarnowskich sprzed ponad stu lat ze stanem obecnym po dokonanej rewaloryzacji zamku. Tutaj też zostały ustawione dwie żeliwne ławeczki neogotyckie, jakie stały kiedyś na zewnątrz przed zamkową wieżą.

Z zamkowego Korytarza można przejść nową klatką schodową zarówno na kondygnację podziemną, jak i na piętro, wchodząc nań odnowioną główną klatką schodową. Powstała ona po pożarze zamku w 1927 roku. Jej autorem jest prof. Wacław Krzyżanowski, który zaprojektował odbudowę zamku w stylu nawiązującym do wczesnego baroku Wazów. Zachowana drewniana balustrada oraz siedziska na piętrze zostały poddane pieczołowitej konserwacji. Należy dodać, że podobna klatka schodowa (ale z marmurową balustradą) została zaprojektowana przez Krzyżanowskiego dla gmachu głównego Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie.

Korytarz parteru

Na podeście piętra vis a vis klatki schodowej znajduje się kominek z XVIII wieku, poddany konserwacji. Podłogę Korytarza piętra pokrywa drewniany pawiment typu taflowego. Z Korytarza wejściem usytuowanym na wprost klatki schodowej można przejść do tzw. Zbrojowni. To nietypowe pomieszczenie na planie trapezu, mieszczące się w zamkowej Wieży Zegarowej, od 1912 roku było gabinetem myśliwskim, niedawno zrekonstruowanym i udostępnionym do zwiedzania. W narożniku pomieszczenia zachował się interesujący kominek z czarnego dębnickiego marmuru zwieńczony figurą św. Huberta. Zaprojektował go w 1910 roku prof. Zygmunt Hendel. Kominek jest repliką neogotyckiej wieży zamkowej, zaprojektowanej w latach 30-tych XIX wieku przez Francesco Marię Lanciego. Wieża ta uległa zniszczeniu podczas pożaru w 1927 roku. Niedawno kominek został poddany konserwacji.

XVIII-wieczny kominek na korytarzu pierwszego pętra

Wzorując się na dawnych fotografiach na ścianach Zbrojowni rozwieszono kilkadziesiąt trofeów myśliwskich. Kilka z nich to oryginalne trofea Zdzisława Tarnowskiego z początków XX wieku, pozostałe podarowali członkowie Polskiego Związku Łowieckiego w Tarnobrzegu. Pomiędzy trofeami oprawione archiwalne fotografie lub też ich repliki z polowań urządzanych niegdyś w majątkach Tarnowskich. Szczególnym trofeum jest stojący na tylnych łapach niedźwiedź upolowany przez Z. Tarnowskiego w Karpatach w 1909 roku. Przed pożarem zamku stał on w korytarzu piętra, obecnie eksponowany jest w zrekonstruowanym gabinecie myśliwskim. Są tu też oryginalne stojaki do zawieszania poroży i futer.

Pokój Mysliwski (Zbrojownia)

Pokój Mysliwski (Zbrojownia)

Na Korytarzu piętra stoi okazały mebel zwany pomocnikiem z pocz. XX wieku, a także konsola neobarokowa z końca XIX w. Na nich stoją wazony ceramiczne z ciekawą dekoracją, zaś na ścianach zawieszono kopie obrazów z dawnej Kolekcji Dzikowskiej i reprodukcje, m.in. „Jeździec polski”, zwany też „Lisowczykiem”, który do 1910 r oku był ozdobą i chlubą zamku. W Aneksie Korytarza urządzono ekspozycję dzieł (obrazów i szkiców rysunkowych) najwybitniejszego artysty tarnobrzeskiego, Mariana Ruzamskiego. Klimat okresu międzywojennego salonu tworzą tu zgromadzone meble: okrągły stół z krzesłami, salonowa kanapa i ciekawa szafa. Idąc z Korytarza w stronę skrzydła wschodniego wchodzi się do dwóch kolejnych sal, w których po rewaloryzacji zamku urządzane są wystawy czasowe. Przywrócono w nich podłogi drewniane typu taflowego, a w mniejszej z sal konserwacji poddano ciekawy narożny piec z białych kafli, mogący pełnić też rolę kominka. Równolegle do pierwszej z sal wystaw czasowych usytuowana jest okazała Sala Pod Stropem. Mieści się ona w tym samym pionie co Pokój Czerwony. Pochodzi z XVII wieku, choć w następnych stuleciach była wielokrotnie przebudowywana i dzielona na mniejsze pomieszczenia. W trakcie rewaloryzacji zamku przywrócono jej pierwotny kształt. Podobnie jak w Pokoju Czerwonym zrekonstruowano tu drewniany strop belkowany, choć ma on inny charakter. Podobnie jak w innych wnętrzach zamkowych, również i tutaj przywrócono drewnianą podłogę taflową. W Sali Pod Stropem eksponowane są obrazy malarzy włoskich i francuskich z XVI–XIX wieku, stanowiące część historycznej Kolekcji Dzikowskiej. Są tu m.in. obrazy Veronese’a, Agostina i Lodovica Carraccich, Federico Barocci’ego, Andrei Sacchi’ego, Camila da Pesaro czy Canaletta. Spośród mebli tu stojących warto zwrócić uwagę na konsolę pochodzącą z zamku w Olesku. Wedle tradycji podtrzymywanej m.in. w zamku w Podhorcach przez książąt Sanguszków, na konsoli był położony podczas uroczystości chrzcielnych maleńki Jan Sobieski, przyszły król Polski. Ciekawa jest tu także XVIII-wieczna skrzynia, poddana obecnie konserwacji ze zrekonstruowanym kamiennym blatem. Skrzynia ta była niegdyś częścią znacznie większego mebla. Na uwage zasługuje też piekny stół intarsjowany z końca XVIII wieku.

Sala pod Stropem – galeria obrazów

W kolejnym, narożnym pokoju urządzony został Gabinet Miniatur. W czterech gablotach zaprojektowanych na wzór gablot, w jakich przez blisko półtora wieku przechowywano kiedyś zbiór miniatur, można obejrzeć około stu tych niewielkich rozmiarami arcydzieł będących dziełami m.in. Vincentego Lesseura i Walerii Tarnowskiej. Przedstawiają one portrety sławnych osobistości historycznych, członków rodziny Tarnowskich, kopie słynnych dzieł malarstwa światowego o tematyce religijnej lub mitologicznej. Eksponowany jest tu niewielki obrazek Jana Matejki „Zygmunt Stary i hetman Jan Tarnowski” oraz kilkanaście sztychów portretowych z XVII i XVIII wieku. Na ścianach Gabinetu niewielkie obrazy, klimatem i rozmiarami nawiązujące do eksponowanych miniatur.

Gabinet Miniatur

W zachodniej części piętra znajdują się cztery sale, w których w niedalekim czasie powstanie ekspozycja stała poświęcona dziejom Tarnobrzega. Skomunikowane z dwoma niewielkimi pomieszczeniami w skrzydle zachodnim, nie uległy zniszczeniu podczas pożaru zamku w grudniu 1927 roku. Są to Gotowalnia Hrabiny i Archiwum Rodowe. Po wykonaniu ich kompleksowej konserwacji zostaną one włączone do planowanej wystawy stałej i udostępnione do zwiedzania. OBIEKTY TOWARZYSZĄCE ZAMKOWI Na przestrzeni ostatnich pięciuset lat dzikowskiej rezydencji towarzyszyły budynki pomocnicze (kuchnia, strażnica, stajnie, powozownia itp.), z których do dzisiaj zachowały się jedynie budowle wzniesione po połowie XIX wieku: zespół kuchni wzniesiony w stylu neogotyckim, zwany „starym zamkiem” (za fosą wschodnią), zespół ujeżdżalni i powozowni zbudowany w stylu eklektycznym (w narożniku południowo-zachodnim zespołu zamkowego) oraz secesyjne budynki elektrowni i kordegardy. Przewiduje się, że obiekty te po dokonaniu gruntownego remontu i adaptacji będą pełnić funkcje komercyjne związane z ruchem turystycznym (hotel, gastronomia, sprzedaż pamiątek i wydawnictw itp.). Wszystkie te obiekty – niezależnie od nowej roli – zostaną przywrócone do pierwotnego kształtu architektonicznego i estetycznego.